ویروس هپاتیت HCV) C) که در سال 1989 شناخته شد از خانواده فلاوی ویریده بوده و عامل هپاتیت منتقل شونده از طریق انتقال خون است. ژنوم این ویروس شامل یک RNA تک رشته ای به همراه یک کپسید، یک ماتریکس و یک غلاف می باشد. از لحاظ ژنتیکی ویروس هپاتیت C به شش ژنوتیپ اصلی (ماژور) و حداقل 80 زیر گونه تقسیم میشود. مطابق مطالعات انجام شده ژنوتیپهای شایع در ایران به ترتیب 1a و 3a و 1b و 4 بوده و میزان ابتلا به این عفونت در ایران در حدود 1% جمعیت می باشد. انتقال این ویروس از راه خون و محصولات آن و سرنگ آلوده میباشد، همچنین احتمال آلودگی بوسیله وسایل آلوده که در خالکوبی و یا سوراخ کردن گوش و یا ختنه و دستگاه های همودیالیز استفاده می شوند، وجود دارد. انتقال از مادر به فرزند و یا از طریق جنسی بسیار محدود است. بیشتر افرادی که به عفونت حاد HCV مبتلا هستند بدون علامت بوده و یا دارای علائم خفیفی همچون احساس خستگی، تهوع و زردی می باشند. دوره انکوباسیون بیماری قبل از بروز اولین علائم بین 15 تا 150 روز است. در حدود 80% موارد این بیماری مزمن می شود که از این میزان %20-15 به سیروز می انجامد و از این مقدار %4-1 مبتلا به سرطان کبد می گردند. از میان روشهایی که امروزه برای تشخیص این بیماری کاربرد دارند، روش الایزا از حساسیت بالایی برخوردار بوده و جهت بررسی اولیه و آزمایش غربالگری از آن استفاده می شود. نمونه های مثبت با این روش، بایستی با روش تاییدی Western blot مجدداً آزمایش شده و بررسی گردند. کیت حاضر از نسل سوم الایزا با حساسیت و اختصاصیت بالا بوده و قابلیت اندازه گیری آنتی بادی اختصاصی علیه HCV را دارا می باشد.
